duszki_wielki_post_2024

autor: Duszyczka Gosia L.

*****

Dary Wielkiego Postu 2 0 2 4

Umocnij mnie,

jak umacniasz żywioły ziemi

Umocnij ręce, by nie drżały nazbyt często,

usta, by nie krzywiły się każdego ranka,

nogi, by były niewzruszone,

ramiona, by zachowały równowagę,

lędźwie, by godziły sprzeczności,

twarz, by była koroną życia,

plecy, by miłość niosły lekko i dumnie

Umocnij Boże,

bo nie możesz mieć innego wyjścia

Ks. Jan Sochoń „Nie możesz”

Drodzy Przyjaciele,

Drodzy Czytelnicy,

14 lutego 2024 roku, kiedy laicki świat obchodził Dzień Zakochanych, rozpoczęliśmy Wielki Post. Pomyślałam, że to piękny zbieg okoliczności: w Dniu Zakochanych otrzymaliśmy dar, jakim jest Boża Miłość w okresie Wielkiego Postu. Posypanie głów popiołem na znak pokuty zbliża nas do Jezusa, który „upokorzył samego siebie, przyjąwszy postać sługi” (Flp 2,6). Uniżamy się przed Tym, który „poniósł nasze grzechy na drzewo” (1P 2, 24). W Wielkim Poście zwracamy się do Boga częściej niż zwykle, gdyż zbliżamy się do Niego poprzez modlitwę, post i jałmużnę. To też dary.

Modlitwa – chodzi zwłaszcza o Drogę Krzyżową i nabożeństwo Gorzkich Żali – pomaga się nam zbliżyć do Tego, który niósł krzyż na Golgotę. Stajemy obok Szymona, który pomaga Mu nieść krzyż, jesteśmy obok Weroniki, która ociera Jego twarz, jesteśmy tam, gdzie niewiasty, pocieszane przez Jezusa. W kolejne niedziele rozpamiętujemy Gorzkie Żale – podczas tego nabożeństwa w kościołach jest wystawiany Najświętszy Sakrament, a kapłani głoszą kazanie pasyjne. Oczywiście, istnieje także wiele innych możliwości modlitwy, chodzi wyłącznie o to, by podczas nich być bliżej Tego, który cierpiał na Krzyżu. Modlitwą możemy też objąć tych, którzy jej potrzebują i o nią proszą. Oprócz modlitw o integralność terytorialną i pokój w Ukrainie jest wiele innych spraw, które powierzamy Bogu – to np. utrzymanie ładu moralnego w Polsce, troska o kształcenie i wychowanie młodzieży, o rolników (powierzajmy Bogu zwłaszcza tych, którzy w emocjach wyrzucają ukraińskie zboże na drogi i tory), o jedność Narodu.

Poprzez post rozumiemy tu nie tylko wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych w piątki oraz post ścisły w Środę Popielcową i Wielki Piątek. W Wielkim Poście nie odbywają się również wesela, nie uczestniczymy w zabawach tanecznych oraz imprezach rozrywkowych. Nie tylko o rezygnowanie z uciech tu chodzi. Chodzi także o przemianę duchową, porzucenie przyzwyczajeń, które nas oddalają od Niego i od ludzi. Zamiast gier komputerowych czy grzebania w Internecie warto poświęcić czas innym i rozejrzeć się wokół siebie, czy ktoś nie potrzebuje naszej pomocy. Formą postu może też być porzucenie używek, ograniczenie korzystania z telewizji, rzadsze jedzenie słodyczy.

Jałmużną jest nie tylko dawanie/przekazywanie potrzebującym pieniędzy, jedzenia czy ubrań. To także poświęcanie innym swojego czasu i robienie czegoś bezinteresownie. Można się zaopiekować czyimś dzieckiem, pomóc starszemu sąsiadowi w załatwieniu codziennych spraw, zrobić zakupy, odwiedzić chorego, pomóc innym przy sprzątaniu czy remoncie. Jałmużna oznacza też czyny miłosierdzia względem duszy: udzielanie dobrych rad wątpiącym, pouczanie nieumiejętnych, upominanie grzeszników, pocieszanie strapionych, darowanie urazów, cierpliwe znoszenie krzywd.

Oczywiście, wielu może się ze mną nie zgodzić uznając, że to zbyt absorbujące i trudne. Dla Pana Jezusa dźwiganie krzyża było trudniejsze – a mimo to chciał wykonać wolę Ojca. Nie roztrząsał tego, co się ma z Nim stać, nie kalkulował, czy Mu się to opłaca, wiedział również, że będzie cierpiał. Jeżeli jednak umartwienia Wielkiego Postu potraktujemy jako dary, łatwiej nam będzie jej przyjąć. W ten sposób lepiej się przygotujemy na święta Jego Zmartwychwstania.

Owocnego przeżycia Wielkiego Postu życzy

Duszyczka Irenka

*****

Czego nas uczy Wielki Post? 2 0 2 3

W Środę Popielcową posypaliśmy głowę popiołem. Nie można tego było dokonać, nie zdjąwszy nakrycia (dotyczy także kobiet) i nie pochyliwszy głowy w stronę kapłana. W ten sposób ukorzyliśmy się przed Bogiem, rozumiejąc, że „z prochu powstaliśmy i w proch się obrócimy”. Środa Popielcowa i Wielki Piątek są dniami, w których należy zachowywać post ścisły – ilościowy i jakościowy (czyli jemy do syta tylko raz; nie jemy nie tylko mięsa, ale też np. słodyczy). W wielu zgromadzeniach zakonnych – oprócz tych dni oraz wszystkich piątków – przestrzega się postu także w środę. Wedle tradycji był to dzień, w którym Judasz zdradził Pana. 40 dni Wielkiego Postu odpowiada liczbie dni, w których Pan Jezus przebywał na pustyni, kuszony przez diabła. W okresie Wielkiego Postu w liturgii wykorzystywany jest kolor fioletowy i nie śpiewa się „Alleluja”.

Zatem wejście w Wielki Post – to także troska o nieuleganie pokusom i nałogom – dla jednych będą to gry komputerowe i/lub „latanie” po Internecie, dla drugich – oglądanie telewizji bez zastanowienia, jeszcze dla innych – słodycze, papierosy lub alkohol. „W piątek nie jeść mięsa – to grubo za mało” – pisał ks. Jan Twardowski. Co zatem należy czynić?

Kościół naucza, że filarami Wielkiego Postu są: modlitwa, post i jałmużna.

Modlitwa – to nie tylko udział we Mszy św. niedzielnej (zresztą, obowiązkowy dla katolików) i modlitwa codzienna, ale także uczestnictwo w nabożeństwie Drogi Krzyżowej oraz Gorzkich Żali – to drugie jest znane wyłącznie katolikom w Polsce i tam, gdzie są Polacy wyznania rzymskokatolickiego. Warto wziąć udział w rekolekcjach wielkopostnych i przystąpić w ich trakcie do Sakramentu Pokuty. Wielu w tym czasie częściej odmawia Koronkę do Miłosierdzia Bożego i Różaniec, a także litanie do Najświętszego Serca Pana Jezusa czy do Najdroższej Krwi Chrystusa Pana. Zbawienne jest zachęcanie innych do modlitwy oraz – co dla Duszków oczywiste – modlitwa za innych, zwłaszcza za chorych, cierpiących i potrzebujących. Módlmy się także za wrogów Kościoła i jego nauczania – szczególnie za osoby, propagujące w Polsce ideologię LGBT i edukacji seksualnej od… żłobka.

Post, jak już ustaliśmy, nie polega wyłącznie na odmawianiu sobie pokarmu (nie tylko mięsnego). Nie możemy mówić o poście, gdy nie jemy mięsa, ale jemy np. dużo ciastek czy też innych artykułów, które nam bardzo smakują. Nie namawiam tu nikogo do postu o chlebie i wodzie, ale pewnie warto pomyśleć o tym, żeby lodówka nie „pękała w szwach” i żeby to, co spożywamy, było mniej tłuste i kaloryczne. Post nie polega też na tym, żeby chodzić stale zasępionym i ponurym – owszem, współcierpimy razem z Jezusem, ale nie musimy sprowadzać postu do ponuractwa. Przeciwnie – gdy widzimy, że ktoś cierpi lub płacze, należy go pocieszyć i się uśmiechnąć. Poszcząc i nie oddając się zbytniej rozrywce oraz zabawom, można dawać świadectwo innym.

Jałmużna – to nie tylko synonim bezinteresownego daru w postaci rzeczy lub pieniędzy. To także dar modlitwy – za innych i dla innych. Jałmużną może też być ofiarowanie innym swego czasu oraz pomocy. Nie przez przypadek okres Wielkiego Postu zbiega się z czasem rozliczeń podatkowych – składając PIT, możemy w sposób świadomy podzielić się z organizacjami pożytku publicznego 1% swego podatku. Obecnie podmiotów, będących beneficjentami, jest coraz więcej – zachęcam do zajrzenia na naszą podstronę. Może Czytelnicy zechcą wesprzeć w ten sposób Polaków na Kresach?

Żyjemy w czasach, kiedy słowo pisane nabiera coraz większego znaczenia. Czytamy coraz mniej książek tradycyjnych (włącznie z Pismem Świętym i modlitewnikami). Słowo „czytane” i „pisane” króluje głównie w Internecie i na portalach społecznościowych. Niektórzy nie wyobrażają sobie dnia bez przeczytania mnóstwa wiadomości w Internecie i napisania kilkudziesięciu postów na Facebooku czy Tweeterze. Wielki Post uczy nas, byśmy byli i w tym wstrzemięźliwi. Warto docierać do portali i mediów katolickich, a jeżeli już koniecznie musimy „zaistnieć” na FB, napiszmy, że modlimy się za innych. Na wielu portalach są fora czytelników, gdzie coraz częściej można znaleźć słowa, ubliżające godności autorów wpisów. Mało tego – kubły pomyj są wylewane również na osoby życia publicznego i polityków (te osoby robią to również wobec siebie nawzajem). Postarajmy się być wstrzemięźliwi, nie naśladujmy chamstwa i prostactwa, a gdy to możliwe – upominajmy.

Oprócz wstrzemięźliwości ważne w Wielkim Poście jest także miłosierdzie. Nie chodzi o to, by być pobłażliwym i przymykać oko na to, że ktoś grzeszy (np. kradnie, wsiada d samochodu pod wpływem alkoholu, przeklina czy bije żonę lub dziecko). Chodzi o to, żebyśmy potrafili przebaczać tym, którzy nas skrzywdzili. Może warto spojrzeć wokół siebie i się zorientować, czy ktoś nie potrzebuje naszej pomocy. Prosimy Boga o to, by okazał nam miłosierdzie, ale On też wzywa nas do czynienia miłosierdzia wobec ciała i duszy innych. Bądźmy wobec innych uprzejmi i życzliwi, nie okazujmy niechęci i wrogości, pomagajmy tym, którzy pomocy potrzebują – także modlitwą i dobrym słowem.

Wielki Post jest dla chrześcijan także po to, byśmy częściej się wpatrywali w Krzyż. Służą temu wspomniane wyżej nabożeństwa Drogi Krzyżowej oraz Gorzkich Żali, i Adoracja Krzyża w czasie liturgii Wielkiego Piątku. Zadbajmy o to, by ten symbol nie był bezczeszczony i plugawiony. Pamiętam, jak siłą usuwano krzyż, który po 10 kwietnia 2010 roku przynieśli przed Pałac Prezydencki harcerze. Potem układano podobizny krzyża z puszek po piwie… „Kto od krzyża ucieka, krzyż cięższy dostanie” – tak pisał ks. Jan Twardowski. Nie wolno nie tylko plugawić krzyża, ale też uciekać przed takimi „codziennymi” krzyżami, jakimi są cierpienia, choroby, kłopoty, brak pracy… Wiem z własnego doświadczenia, że o wiele łatwiej to wszystko znieść, gdy się odda swój krzyż Jezusowi, który „dźwigał nasze choroby”. „Krzyże w życiu – jak krzyżyki w nutach – podnoszą” – napisał wybitny kompozytor Ludwig van Beethoven, który około 25. roku życia zaczął tracić słuch.

Po czterdziestu dniach postu następuje Triduum Paschalne – czyli Wielki Czwartek, Wielki Piątek i Wielka Sobota.

W Wielki Czwartek wspominamy Ostatnią Wieczerzę – to dzień, w którym Pan Jezus ustanowił sakramenty Kapłaństwa i Eucharystii. W tym roku modlitwa za kapłanów jest bardzo potrzebna – w tym roku w Watykanie odbyła się specjalna konferencja, poświęcona ochronie nieletnich przed wykorzystaniem seksualnym w Kościele. Wiadomo, że nie wszyscy kapłani są czyści i bez grzechu. Ważna jest też modlitwa o dobre i liczne powołania. Alumnów jest coraz mniej – w WSD diecezji sosnowieckiej na I roku jest… jeden alumn. Kapłani z tej diecezji podjęli szczególne postanowienie – przez 40 dni codziennie inny kapłan będzie pościł o chlebie i wodzie – właśnie w intencji powołań.

W Wielki Czwartek będziemy dziękowali Bogu także – i przede wszystkim – za to, że dał nam Siebie w Eucharystii. W czasie Ostatniej Wieczerzy Pan Jezus rzekł: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje… Bierzcie i pijcie, to jest Krew Moja…” Potrzeba modlitwy, by Ciało i Krew Pańska nie były plugawione i bezczeszczone. Ważne, żeby katolicy, którzy są w stanie Łaski, nie bali się przystępować do Komunii Świętej i czerpali ze zdroju Zbawienia. Módlmy się także o to, by Pan był żywy w swoim Kościele i w świątyniach – o zgrozo, na Zachodzie coraz częściej można spotkać dawne świątynie, w których dziś są biblioteki albo kina. W czasach sowieckich w dawnym kościele dominikanów we Lwowie było… muzeum ateizmu – ufam, że podobny los nigdy nie spotka świątyń w Polsce.

Wielki Piątek – to jedyny dzień w roku, w którym nie odprawia się Mszy Świętej. Wierni uczestniczą w Drodze Krzyżowej (coraz popularniejsze stają się nabożeństwa na ulicach miast), a wieczorem odbywa się adoracja Krzyża, który przed rozpoczęciem liturgii jest zasłonięty. Kapłan stopniowo odsłania go, wypowiadając słowa: „Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło Zbawienie świata”, a wierni odpowiadają: „Pójdźmy z pokłonem”. Potem podchodzimy do krzyża i go całujemy. Jak już wspomniałam, w tym dniu obowiązuje post ścisły, a w kropielnicach kościelnych nie ma wody święconej. Tego dnia nie grają organy i nie biją dzwony – słyszymy jedynie kołatki.

Wielka Sobota – to dzień ciszy i oczekiwania. Pan Jezus leży w Grobie Pańskim – tego dnia można zobaczyć wiele pięknych grobów, przy których stoją m.in. harcerze i strażacy. Całe rodziny schodzą się do kościoła na poświęcenie pokarmów na stół wielkanocny. Święci się wędliny (symbol Baranka Paschalnego), jajka (symbol nowego życia), świąteczne pieczywo (zazwyczaj babki i baranki z ciasta, symbolizujące Chleb Życia), sól (ma nas chronić przed zepsuciem). Niektórzy wkładają do koszyka także chrzan i ocet (pamiątkę tego, że Chrystus na Krzyżu był pojony octem). Ani rano, ani w południe, ani wczesnym popołudniem nie jest odprawiana Msza Święta. Liturgia Wielkiej Soboty – zwana Wigilią Paschalną – rozpoczyna się wieczorem, po zapadnięciu zmroku. Wierni przychodzą ze świecami. Na zewnątrz odbywa się poświęcenie ognia, od którego zapala się paschał – to wielka woskowa świeca, symbolizująca Zmartwychwstałego Chrystusa. Paschał jest wnoszony do kościoła, tonącego w mroku, a potem wierni zapalają świece od paschału. W czasie Wigilii Paschalnej odbywa się też poświęcenie wody. Słyszymy wiele czytań, przeplatanych psalmami. Odbywa się Eucharystia i procesja rezurekcyjna, w czasie której zaczynają bić dzwony. Dopiero na jej zakończenie kapłan intonuje: „Idźcie w pokoju Chrystusa, Alleluja!” – odpowiadamy: „Bogu niech będą dzięki, Alelluja!”

Drodzy Czytelnicy! Ufam, że ten tekst przyczyni się do pogłębienia wiary, umocnienia nadziei i pomoże trwać przez cały Wielki Post w Miłości Boga. Niech te ważne dni pomogą się zbliżyć do Niego i w radości, oraz czystości serca i ducha usłyszeć dzwony Zmartwychwstania.

Błogosławionego Wielkiego Postu życzy

Duszyczka Irenka

*****

Między Miłosierdziem a pobłażliwością

W Kościele katolickim obchodzimy Rok Miłosierdzia Bożego. Jego przesłanie każe nam być miłosiernymi do wobec naszych bliźnich – także wobec tych, którzy życzą nam źle lub źle wobec nas postępują. W Piśmie Świętym czytamy o miłosiernym Samarytaninie, Szymonie Cyrenejczyku, Weronice i Dobrym Łotrze. Te postaci są dla nas wzorem pochylenia się nad bliźnim, ale także wzorem miłosierdzia wobec samego Boga. Byli oni otwarci na cierpienie. Czy jesteśmy w tym samy stopniu otwarci i próbujemy ulżyć?

Codziennie słyszymy w telewizji o uchodźcach z Syrii, przy czym coraz częściej o tym, że musimy być „odgórnie” miłosierni dla nich – przyjmować ich w Polsce tylko dlatego, że są uchodźcami, dać mieszkanie i wyżywienie. Sprawą oczywistą jest pomoc ludziom prześladowanym, poniewieranym, bitym, ubiegającym się o azyl polityczny. Mniej oczywiste jest to w obliczu awantur, wywoływanych przez samych uchodźców (słynne już ekscesy w Sylwestra na terenie Niemiec) czy w obliczu tego, że po przyjeździe do bezpiecznego dla nich kraju w pierwszej kolejności chcą oni doładować telefon, a nie pytają, gdzie jest jadalnia czy punkt medyczny. Dotyczy to także rodzin z małymi dziećmi.

Drugą sprawą, nurtującą Polaków, jest traktowanie Ukraińców, przyjeżdżających do Polski. Nie można ich nazwać uchodźcami – chociaż na Ukrainie trwa wojna. W ciągu ostatniego roku status uchodźcy otrzymało w Polsce kilku Ukraińców. Inną sprawą jest sprowadzenie tu Polaków z Donbasu, czemu nawet na Ukrainie się nikt nie dziwi, widząc, że Polska ratuje swoich rodaków przed agresją rosyjską. To miłosierdzie, ale i pragmatyzm. Nie ma co kryć, Polska się wyludnia, coraz więcej Polaków wyjeżdża na Zachód, są takie grupy zawodowe, w których brakuje rąk do pracy. Ukraińcy pracują np. na budowach, a Ukrainki – jako opiekunki osób starszych, kelnerki czy pomoc domowa. Wszyscy starają się jak najdłużej utrzymać w swojej pracy (także tej na czarno) i jak najwięcej odłożyć, żeby przesłać rodzinie – za jedną złotówkę na Ukrainie można otrzymać ponad 6 hrywien. Średnia pensja waha się w granicach od 4000 do 8000 hrywien – wynika z tego, że jej równowartość nie przekracza 2 tys. złotych (to pod rozwagę tym, którzy ciągle biadolą, że w Polsce jest źle). Ci, którzy dają Ukraińcom pracę, rzeczywiście są miłosierni, ale i pragmatyczni – Ukraińcy bardzo chcą pracować i często godzą się na stawki, na które Polacy kręcą nosem. Nie znam żadnego przypadku Ukraińca, proszącego w Polsce o zasiłek (Ukraina nie jest krajem UE). Gdyby Ukraińcy otrzymali na drugie i kolejne dziecko 500 złotych (3000 hrywien), skakaliby z radości:) – to dla tych, którzy się skażą, że to za mało.

Ufamy w Miłosierdzie Boże, staramy się być miłosierni wobec bliźnich, nie znaczy to jednak, że musimy być pobłażliwi. Chrystus nie potępił grzesznicy – jednak nie zachował się wobec niej pobłażliwie, gdyż kazał odejść i nie grzeszyć. Nie jesteśmy pobłażliwi, gdy upominamy uchodźcę, bijącego kobietę na ulicy, Ukraińca, okazującego demonstracyjne poparcie dla kultu OUN-UPA, sąsiada, który się całymi dniami awanturuje, dziecko, które przeklina. Być miłosiernym – to pochylać się nad cierpieniem i współczuć, starać się ulżyć i pomóc. Nie być pobłażliwym – to nie potępiać, ale zwracać uwagę, pomagać w stawaniu się lepszym, we wzrastaniu w świętości.

Gdy prosimy Jezusa o to, by był miłosierny dla nas, pytajmy samych siebie: czy my też jesteśmy miłosierni, czy, prosząc kogoś o wybaczenie, sami jesteśmy gotowi przebaczyć. Ten rok jest wspaniałą okazją do czynienia wszelkich uczynków miłosierdzia. Bierzmy sobie za przykład Pana Jezusa, który prosił Ojca o to, by przebaczył oprawcom. Niekoniecznie jednak wygląda na to, że był wobec nich pobłażliwy – uważał, że „nie wiedzą, co czynią”. Próbując ulżyć chorym, cierpiącym, potrzebującym pomocy, nie bądźmy pobłażliwi wobec złodziei, oszustów, kłamców i krzywoprzysięzców. Upominajmy ich, sterajmy się pokazać, że Bóg ich kocha – wystarczy wkroczyć na drogę oczyszczenia, pojednania z Bogiem i ludźmi.

Niech tegoroczny Wielki Post uczy nas Miłosierdzia, otwarcia na innych, współczucia i empatii. Uczmy się też bycia pomocnikami Chrystusa w budowaniu Królestwa Bożego, opartego na zwalczaniu zła dobrem.

Duszyczka Irenka

*****

Kartka

*****

autor: Duszyczka Gosia L.

*****

autor: Duszyczka Gosia L.

*****

Cyprian Kamil Norwid

Krzyż i dziecko

„Ojcze mój, twa łódź
Wprost na most płynie −
Maszt uderzy!… Wróć!
Lub wszystko zginie.

Patrz, jaki tam krzyż,
Krzyż niebezpieczny!
Maszt się niesie wzwyż,
Most mu poprzeczny”.

„Synku, trwogi zbądź!
To znak zbawienia;
Płyńmy, bądź co bądź!
Patrz, jak się zmienia!

Oto wszerz i wzwyż
Wszystko toż samo”.
„Gdzież się podział krzyż?”
„Stał się nam bramą!”

*****

Anna Achmatowa

Ukrzyżowanie

„Nie płacz po mnie, Matko, w grobie leżę”
Motto nawiązuje do ikony
https://ru.wikipedia.org/wiki/Не_рыдай_Мене,_Мати#/media/File:Ne_ryday_Mene_Mati.jpg

Ikona

Godzinę tę wysławił chór aniołów,
i rozjarzyły się niebiosa ogniem.
„Czemuś opuścił mnie!” − do Ojca wołał,
matce powiedział: „Matko, nie płacz po mnie...”

Magdalena miotała się, łkała,
uczeń stał ze skamieniałą twarzą,
ale gdzie w milczeniu Matka stała,
nikt się nawet spojrzeć nie odważył.
(przełożył Seweryn Pollak)

*****

Halina Poświatowska

Wielkopostna legenda

dwa tysiące lat temu
urodziła panna w Galilei
niemowlę

dziecko było bezbrzeżnie nagie
a ona nie miała nic
oprócz miłości

i tak rosło
ogrzewane oddechem
aż dorosło
do nienawiści

i przybili go do drzewa ludzie
a ona patrzyła

potem - mówią - że wstąpiła w niebo
ale równie dobrze mogła wstąpić w ból
tak był głęboki

(z tomiku „Oda do rąk” 1966 r.)

*****

Wacław Oszajca

Weronika

nie było ciebie gdy pluli mu w twarz
a gdybyś nawet była
to i tak żołnierze udaremniliby twój zamiar
wymyślili cię ludzie w średniowieczu
nie mogąc wybaczyć sobie
swojej tam obojętnej nieobecności

(z tomiku „Droga krzyżowa”, Wrocław 1993 r.)

*****

Zbigniew Herbert

Domysły na temat Barabasza

Co stało się z Barabaszem? Pytałem nikt nie wie
Spuszczony z łańcucha wyszedł na białą ulicę
mógł skręcić w prawo iść naprzód skręcić w lewo
zakręcić się w kółko zapiać radośnie jak kogut
On Imperator własnych rąk i głowy
On Wielkorządca własnego oddechu

Pytam bo w pewien sposób brałem udział w sprawie
Zwabiony tłumem przed pałacem Piłata krzyczałem
tak jak inni uwolnij Barabasza Barabasza
Wołali wszyscy gdybym ja jeden milczał
stałoby się dokładnie tak jak się stać miało

A Barabasz być może wrócił do swej bandy
W górach zabija szybko rabuje rzetelnie
Albo założył warsztat garncarski
I ręce skalane zbrodnią
czyści w glinie stworzenia
Jest nosiwodą poganiaczem mułów lichwiarzem
właścicielem statków − na jednym z nich żeglował Paweł do Koryntian
lub − czego nie można wykluczyć −
stał się cenionym szpiclem na żołdzie Rzymian

Patrzcie i podziwiajcie zawrotną grę losu
o możliwości potencje o uśmiechy fortuny

A Nazareńczyk
został sam
bez alternatywy
ze stromą
ścieżką
krwi

(z tomiku „Elegia na odejście”, Paryż 1990 r.)

*****

Nocą modlił się w Ogrodzie Oliwnym
sam na sam z aniołem
jak z dziewczynką w bieli
Trzej najbliżsi wybrani zasnęli
(ks. Jan Twardowski)

Wspierać Jezusa

Moglibyśmy uważać, że Pan Bóg naszego wsparcia nie potrzebuje, bo jest Wszechmogący i sam sobie poradzi. Nieprawda. Gdyby tak było, nie czułby się samotny ani w Ogrodzie Oliwnym, ani pod Krzyżem. W Ogrójcu uczniowie posnęli, a pod Krzyżem – rozproszyli się – pozostała tylko Matka i św. Jan.

Nadal się wielu ze mną nie zgodzi – śmierć Pana Jezusa była dawno, wiadomo, że zmartwychwstał i po co tu mówić o wspieraniu Boga, gdy ledwie starcza do pierwszego i nie każdy ma jakąkolwiek pracę (nie mówiąc o etacie). Ludzie często nie mają co włożyć do garnka, nie mówiąc o kupowaniu nowych ubrań i mebli. Kryzys. Czy na pewno musi on dotyczyć także naszej wiary?

Nadszedł Wielki Post i nadarzy się wiele okazji, by wspierać Pana Boga. Jak?

Najpierw modlitwą, uczestnicząc w Drodze Krzyżowej i w nabożeństwie Gorzkich Żali, odmawiając Tajemnice Bolesne Różańca czy Litanię do Najdroższej Krwi Chrystusa Pana. Można też częściej czytać Pismo Święte, prasę religijną, pójść do kościoła na Mszę św. w tzw. „zwykły dzień”. Może niektórzy wreszcie zaczną się interesować życiem Kościoła (przeczytałam niedawno, że nie wszyscy wiedzą, kim był śp. Prymas Senior Józef Glemp – niektórzy uważają, że był aktorem. Nie wykluczam jednak, że te osoby nie wiedzą nawet, jak on wyglądał).

Wspierajmy Pana Boga przez post. Nie chodzi tu tylko o to, żeby nie jeść mięsa w piątek czy także w środę (uważaną za dzień zdrady Pana Jezusa przez Judasza), czy żeby w ogóle jeść mniej. Nie chodzi też o to, żeby się ograniczyć tylko do zrezygnowania z zabaw – spróbujmy zrezygnować z tego, co nam sprawia przyjemność – ze słodyczy, słuchania głośnej muzyki, oglądania godzinami byle czego i byle kiedy w telewizji, z siedzenia przed komputerem i grania w gry. Można podjąć jakieś konkretne postanowienia – że np. jemy słodycze w niewielkich ilościach i tylko w niedzielę (osoby pracujące umysłowo mnie zrozumieją – potrzebujemy kalorii, żeby mózg lepiej funkcjonował), a zaoszczędzone pieniądze odkładamy.

I tutaj sprawa trzecia – jałmużna. Nie chodzi o to, żeby chodzić po ulicach i szukać, czy ktoś nie stoi i nie żebrze (zamiast pieniędzy często jest lepsza drożdżówka i kubek kawy czy herbaty). Chodzi o to, żeby się umieć podzielić. Swoim czasem – ofiarując go innym, zdolnościami – służąc innym, umiejętnościami i talentami – pomagając innym. Pomóżmy starszej sąsiadce w zrobieniu zakupów (jest to też czas wspierania naszych starszych rodziców czy teściów), koledze, który nie radzi sobie z projektem, pomóżmy go wykonać. Udzielmy dobrej rady koleżance, borykającej się z problemem rodzinnym. Dziecku sąsiadki, które opuściło się w nauce, wytłumaczmy to, co umiemy najlepiej (matematykę, fizykę, język polski czy chemię). Nie odmawiajmy pomocy, jak ktoś nas poprosi. Ofiarujmy też modlitwę w intencji tych, którzy są chorzy, którzy cierpią i za tych, którzy się wcale nie modlą, bo nie chcą i zapomnieli…

Jałmużna – to także oddanie 1% swego podatku na cele społeczne i charytatywne. Nasza strona zachęca do tego, by się dzielić z konkretnymi osobami czy instytucjami. Szczególnie dotyczy to osób ciężko chorych i małych dzieci – albo pracują dorywczo albo wcale nie pracują (dziecko nie zarobi na swoje utrzymanie, a potrzebuje leczenia).

Modlitwa, post, jałmużna pomogą nam się zbliżyć do Boga i pomóc realizować Jego dzieło zbawienia. Mówi On przecież: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych – Mnieście uczynili”. Pan Jezus odczuje, że nie jest samotny. Towarzyszmy Mu w Ogrójcu, wtedy, gdy będzie biczowany i koronowany cierniem, wtedy, gdy będzie upadał pod Krzyżem i gdy zawiśnie na Krzyżu. To wszystko jest smutne i bolesne, ale „w Jego ranach jest nasze zdrowie”. Jeżeli będziemy z Nim – nic nam nie będzie straszne i po czterdziestu dniach umartwienia, postu, wspierania Jezusa i innych nadejdzie święta, jakże piękna Niedziela Zmartwychwstania.

Duszyczka Irenka

*****

Najukochańszy Jezu!

Piszę ten list, w którym chciałabym wyrazić Ci całą moją miłość do Ciebie!
Wiem, że sobie myślisz: „dopiero teraz pisze do mnie – chodź czekam tyle lat na jej list!”

Mój najukochańszy Jezu! Kiedy Cię pierwszy raz spotkałam to byłeś taki smutny, że Twoje oczy poruszyły moje serce i zrozumiałam, że to ja Cię ranię. A Ty wtedy zapytałeś mnie czy zostanę z Tobą na zawsze? Ale czy ja jestem Ciebie godna Panie? Taka grzesznica, taka słaba, która nic nie umie, nie potrafi!

Kocham Ciebie Panie ale ciągle za mało!
Tęsknię za Tobą, za Twoją twarzą Panie, kiedy tak siedzę w pokoju to myślę kiedy znowu Cię zobaczę i spotkam się z Tobą żywym i prawdziwym przy łamaniu chleba i w monstrancji podczas adoracji! Wiem, że jesteś cały czas ze mną i przy mnie chociaż ja nie zawsze to czuję.

– To ja, cały czas oddalam się od Ciebie Panie. To ja ciągle Ciebie szukam, biegam i pytam czy nie widział ktoś Ciebie mojego Ukochanego?

Już byłam na dyskotekach, w knajpie, ale Ciebie tam nie ma! Gdzie jesteś Mój Ukochany, co się stało, że odszedłeś ode mnie?

– Czemu mnie zostawiłeś? Przecież mówiłeś mi, że mnie nigdy nie opuścisz, a teraz Cię nie ma!
- Jestem tu na drodze, jestem w drugim człowieku, który przechodzi obok ciebie, jestem tu w kościele, jestem zawsze z tobą.
- Ale mówiłeś mi że mnie nigdy nie zostawisz samej!
- Nie, to ty zostawiłaś mnie samego odeszłaś i zapomniałaś o mnie!

Jezu dziękuje za to, że jestem taka jaka jestem.

Dziękuje za Twoje nogi, którymi nie mogę chodzić - to Twoje nogi ukrzyżowane.

Dziękuje za Twoje zranione ręce, które mi dałeś, abym mogła nimi dawać i przytulać chociaż czasami biją.

Dziękuje za moich Rodziców, którzy mnie kochają i przyjęli mnie taką jaka jestem.

Proszę naucz mnie kochać ich taką wielką miłością, tak jak Ty kochałeś swoją Matkę.

Dziękuje za Twoje oczy, którymi mogę widzieć Twoje piękne dzieła stworzone.

Dziękuje za Twoje serce, którym mogę kochać jak ty kochałeś!

Dziękuje Ci za tyle kochających ludzi i przyjaciół, których stawiasz na mojej drodze życia, żebym mogła widzieć Ciebie mojego Ukochanego i coraz bardziej kochała bliźnich.

Mój Ukochany Panie Jezu pragnę z Tobą zostać na zawsze, proszę Cię jak już będę u kresu mojego życia, to wyjdź mi na spotkanie, bo sama się boje, że wpadnę do wiecznej otchłani.

Wołam do Ciebie i biegnę, tam gdzie Ty jesteś mój Boże i czekasz na mnie
w swoim królestwie. Biegnę ale nie mogę, bo ciągle upadam: nie mam już sił, proszę pomóż mi!

Ty wszystko o mnie wiesz, bo jestem zapisana w Twojej Wieczystej Księdze Życia u Twojego Ojca. Idę za Tobą drogą, którą szedłeś, drogą krzyżową, bo tą dojdę do Ciebie. Proszę daj mi Twojego Ducha Świętego, abym mnie prowadził drogą prawdziwą do Ciebie!

Na zakończenie chciałam Ci jeszcze powiedzieć, żebyś ze mnie zrobił narzędzie, którym możesz się posłużyć!

„JUŻ NIE JA ŻYJE, LECZ ŻYJE WE MNIE CHRYSTUS!!!!!!!!!

Twoja Marta. Duszyczka Marta

List do Pana Jezusa napisany na rek. oazowych 17.02.1997r.

autor: Duszyczka Gosia L.

Upaść, ale umieć się podnieść

Wiemy dobrze, że Droga Krzyżowa – której stacje są we wszystkich świątyniach katolickich świata – przedstawia nie tylko dźwiganie Krzyża przez Jezusa, ale także Jego upadki pod ciężarem krzyża. Są to stacje: III, VII i IX.

Oczywiście, śmiało można stwierdzić, że krzyż, dźwigany przez Jezusa i pierwszych chrześcijan, nie był lekki (w rozumieniu tzw. „ciężaru właściwego”). Widzimy to chociażby w trakcie Misteriów Męki Pańskiej, odgrywanych w Wielki Piątek w wielu miastach Polski i świata. Mężczyźni, odgrywający rolę Pana Jezusa naprawdę bardzo się męczą. Widać napięte mięśnie, pot spływa po twarzy, a gdy upadają, krzyż mocno ich przygniata.

Jezus, wyszydzany i bity, ma spocone ciało i zakrwawioną twarz. Włosy są w nieładzie, przykleiły się do twarzy. Upada aż trzy razy, ale wstaje, bo wie, że musi dojść, musi wypełnić wolę Ojca, wie, że słowa pisma: „Będą patrzeć na tego, którego przebili” (Zach 12, 10), muszą się spełnić.

Śpiewamy o tym, że „On sam w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo”, czyli umarł za nasze grzechy. Upadał i podnosił się, aby ponieść śmierć za nas wszystkich. Od tamtej chwili zmieniały się państwa i ustroje, kraje były (i, o zgrozo, są) targane wojnami i konfliktami. Po 10 kwietnia 2010 r. stało się jasne, że nawet w Polce – katolickim kraju z tradycjami – szacunek do Krzyża nie jest sprawą dla wszystkich oczywistą. Można go wydzierać, pluć na niego, domagać się usunięcia z Sejmu, robić jego podobizny z puszek po piwie „Lech”… O bezczeszczeniu krzyża pisałam kilkanaście miesięcy wcześniej, nie o to mi teraz chodzi.

Jezus upadał pod Krzyżem, ale za każdym razem się podnosił – bo wiedział, że jego misja zbawienia świata – przez śmierć – musi się spełnić. Wiedział też, że trzeciego dnia powstanie z martwych. I nawet w chwili, gdy, ukochawszy ludzkość, wywyższony na Krzyżu wołał: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” nie było w tym pretensji do Ojca – tylko ból i prośba, by wziął Go w Swoje ramiona i zaprowadził do Życia.

Tak często upadamy – pod ciężarem spraw bardziej lub mniej ważnych. Może to być choroba własna lub członka rodziny, problemy w pracy lub jej brak, kłopoty finansowe, zdrada małżeńska, niespodziewana śmierć bliskiej osoby… Mogą to też być nasze grzechy: alkoholizmu, narkomanii, nieczystości cielesnej, kradzież, fałszywe zeznania na policji lub w sądzie, uciekanie się do przemocy… Chodzi o to, byśmy nie patrzyli na grzechy, jako na „konieczność”, bez której żyć się nie da, albo jeszcze inaczej: „wszyscy grzeszą, czemu ja muszę być święty?” Chodzi o to, byśmy – wbrew złu, które jest, przede wszystkim, w nas, ale też poza nami – potrafili się otrząsnąć i iść dalej.

Wiem, że przystąpienie do Sakramentu Pokuty – to sprawa ważna, ale też stresująca. „Co powiedzieć? Czy powiedzieć? To powiedzieć, a tamto – nie? Czy ksiądz mnie nie wyśmieje? Co powie? Czy będzie zły?” – te i podobne myśli krążą w głowie niejednego penitenta. Popatrzmy na Sakrament Pokuty, jak na spotkanie z Jezusem, w którym kapłan jest tylko pośrednikiem. Owszem, bardzo wiele zależy od spowiednika, który powinien słuchać, co mówi penitent, by później udzielić mu pouczenia i wskazówek, że tak powiem, „na temat”. Wiele osób się nie spowiada ze strachu – to też należy rozumieć. Wielu wciąż nie wierzy w bezwzględną tajemnicę spowiedzi – trzeba więc nagłaśniać, że kapłan po wysłuchaniu spowiedzi zachowuje się tak, jakby jej nie było. O tym, co usłyszał na spowiedzi, nie mówi nikomu, nawet w sądzie. Jeżeli wie, kto zabił i zabójcę zna, może jedynie nakłonić go do złożenia zeznań, natomiast sam nigdy nie zdradza tajemnicy. To samo dotyczy sprawy kradzieży, zdrady, oszustwa… Sakrament Pokuty oczyszcza i uwalnia, pomaga się podnieść po upadku.

Inna sprawa – to upadki na duchu – czyli brak wiary, zaufania, nadziei, miłości. Wielu ludzi zapewne myśli, że istniejący kryzys nigdy się nie skończy, że nigdy nie znajdą pracy, nigdy nie opuszczą szpitalnego łóżka, nigdy nie wyjdą za mąż czy się nie ożenią, nigdy nie będą mieć piątki z pracy magisterskiej… Takich ludzi należy wspierać, pomagać, dawać nadzieję… Działać należy w myśl przysłowia: „W Bogu nadzieję pokładaj, ale sam się przykładaj”. Trzeba wierzyć, że Pan Bóg nie jest po to, by robić cokolwiek ZAMIAST nas, tylko po to, by nas wspierać. Wiadomo nie od dziś, że Bóg przemawia przez innych. Trzeba więc pomóc przyjacielowi w poszukiwaniu pracy według chęci i umiejętności. Dać nadzieję, że ten, który leży w łóżku po amputacji nogi i patrzy w sufit, będzie żył – i nawet na wózku inwalidzkim jest niepowtarzalny, ważny dla Boga i ludzi. Tym, którzy szukają „drugiej połowy”, trzeba pomóc w ułożeniu anonsu na stronie katolickiej dla samotnych, a tym, którzy „walczą” z pracą magisterską – pomóc, sprawdzając tekst i analizując błędy. Ci którym pomożemy, odzyskają swoją wiarę w ludzi – w konsekwencji, umocni się ich wiara w Boga – w to, że pomaga wstać…

Dziś tylko sataniści marzą o tym, by chrześcijan wrzucać do lwów. Dla innych – nawet niechrześcijan – Chrystus jest tym, który przez swoje dźwiganie Krzyża, upadki i powstawania, wszedł na Golgotę, umarł za grzechy świata, a trzeciego dnia zmartwychwstał. W naszym życiu często jest tak, że wiele spraw się nie udaje, „idzie jak po grudzie”, nie możemy sobie poradzić. Ważne, by był przy nas ktoś, kto pocieszy, ale też sami powinniśmy być pocieszycielami. Nie wyśmiewać, tylko wspierać – słowem, czynem, modlitwą, jakąś sumą pieniędzy – np. z 1% podatku od osób fizycznych. Nie wyśmiewajmy też nikogo, kto popełnia błąd, nie może sobie poradzić z problemami, grzeszy… Widzieć Boga w drugim człowieku – to sprawa trudna, ale możliwa. Nie chodzi więc o to, by szydzić, jak Żydzi z Jezusa: „Innych wybawił, siebie nie może wybawić”, ale o to, by pomóc w nawróceniu – dobrym słowem, modlitwą, podsunąć dobrą książkę na temat Sakramentu Pokuty, poradzić dobrego spowiednika…

Wszystkim Czytelnikom życzę nadziei i wiary w to, że warto zaczynać od nowa, a „kochać – to znaczy powstawać”.

Duszyczka Irenka

autor: Duszyczka Gosia L.
ZA PRZYKŁADEM ŚW. WERONIKI OCIERAM TWARZ POTRZEBUJĄCYM

Widzę kobietę w podeszłym wieku, chodzi po parku z trudem o kulach, podnosi z ziemi puszkę, wkłada do reklamówki - co zrobię - udam, że nie widzę, przejdę obojętnie, czy może odmówię sobie czegoś i dam jej niewielką kwotę, dla mnie niewielką, dla niej olbrzymią.

Widzę sąsiada z bloku, jest zaniedbany, zawsze czuję alkohol, w jego twarzy złość - co zrobię - będę niezadowolona, że znowu muszę z nim jechać windą, pójdę powoli by wcześniej pojechał a może pomodlę się za niego, spróbuję porozmawiać, opowiedzieć mu o Bogu - bo z pewnością Go nie zna skoro tkwi w nałogu. Oczywiście najwygodniej nie widzieć i nie wtrącać się, ale nie zapomnę jego oczu teraz, gdy nie pije i szuka Boga...

Widzę koleżankę, tyle w niej urazów i złości do całego świata, każdy dzień zaczyna od obmowy innych - co zrobię - przytaknę, puszczę mimo uszu - to droga prosta, niekłopotliwa, a może pójdę pod prąd napiszę do niej list, wytłumaczę, że nie ma w niej miłości....dam jej, przeczyta w domu, będzie na mnie wściekła, jakim prawem ją pouczam, ale..... zmienia się, coś zrozumiała.

Codziennie dokonuję wyborów, pytanie tylko, czy idę wygodnie przez życie, czy może jednak pod prąd, za to z wielką radością w sercu, że komuś otarłam twarz jak św. Weronika Jezusowi.

Maria

autor: Duszyczka Gosia L.
Pomoc innym, ludziom i Bogu to najważniejsze, bo w pomocy istnieje miłość.
Miłość to służenie bez słów. Kto działa na rzecz ludzi, służy Bogu.
Tego nie da się rozłączyć, tak jak miłości Boga i bliźniego.
Boże, Jezu Chryste, jak to łatwo powiedzieć, ale trudno spełnić na co dzień!
Jednak to Caritas - miłosierdzie jest niezwykle ważne i piękne.

***

Przez potknięcia i upadki uczymy sie pokory. Dobrze, gdy mówimy Boże przebacz, pomóż, ratuj.
Jestem u spowiedzi, ale po pewnym czasie znów upadam. Sakrament pokuty, spowiedzi…
Jakiż to niezwykły Boży dar dla nas ludzi, dla wszystkich, którzy wciąż upadają. Jezu dzięki Ci za spowiedź.
Nie wiem kim bym był bez spowiedzi. Zapewne bym taplał się w błocie i pyle grzechu.

***

"Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych Mnie samemu uczyniliście (Mt 26,45)
Chrześcijanie autentycznie rozumieją ten tekst i starają się sie ocierać spocone oblicze Jezusa
tym samym każdemu bolejącemu czlowiekowi. Kazdy z prawdziwych chrześcijan chciałby
być jak Weronika i za dobre uczynki otrzymywać jakąś pamiątkę, wizerunek-fotografie.
Najpiękniejszą i najprawdziwszą Bożą pamiątką jest łaska uświęcająca-łaska zbawienia.

Jezu daj mi być jak Weronika…

***
Dobrze, że Maryja, Matka czuwa przy Jezusie w tej najtrudniejszej chwili.
Maryja nsza Matka jest zawsze przy nas, a zwłaszcza w chorobie, w cierpieniu, w starości i w godzinie śmierci.
Dopiero wtedy kiedy już nikt nam nie może pomóc, gdy wszyscy nas opuszczą,
to jest Ona, niewiasta, matka z najlepszym swoim słowem,
najczulszym spojrzeniem i z otwartym sercem.
Dzięki Ci Maryjo za ciągłą obecność w całym moim życiu.

Duszek Mikołaj

„Moja droga z Jezusem”

Moja droga z Jezusem – trwa od samego początku – czyli od dzieciństwa. Pomimo własnej słabości i niedoskonałości, ran, bólu i cierpień Mu zadanych czuję Jego obecność bardzo blisko. Wiem jak bardzo mnie kocha bo pokazuje mi to każdego dnia. Jest i był ze mną we wszystkich etapach mojego życia – towarzyszy mi – to tylko ja byłam czasami „ślepa” i udawałam, że Go nie widzę, a On stał zawsze obok. O wiele łagodniej mogłam przejść przez wiele trudnych chwil, ponieważ wiedziałam, że mogę nieść je razem z Nim, nie jestem sama - jak lżej, gdy Pan Jezus pomaga. Choć czasem było bardzo trudno, czułam się źle, smutna, niezrozumiana, poniżana – wtedy stawiał przede mną cudownych ludzi – Aniołów – nie zostawił samej sobie – i stawia cały czas. Jestem dzięki Niemu potrzebna i kochana. Życie ma sens tylko wtedy, gdy idziemy przez nie z Chrystusem, razem, krok w krok... Tylko wtedy możemy tak naprawdę być szczęśliwi i to szczęście zaszczepiać w sercach innych napotkanych ludzi, dzielić się nim. Dziękuję Mu za radość, którą wlał w moje serce, spokój, dobrych ludzi, gdy po wielu cierpieniach przyszło ukojenie. Dziękuję także za wszystkie bóle i cierpienia – przez nie mogłam zbliżyć się do Jezusa. Dziękuję za dar przebaczenia i dar modlitwy za innych. Trzeba cieszyć się i radować każdym dniem, każdą chwilą – bo jest ona nam dana – ale też w radości nie zapominać nigdy o bólu i cierpieniu. Pan Jezus jest zawsze obok...

mała duszka

WERONIKO! Weroniko, Weroniko, gdzie ty jesteś?!
Gdzie zniknęłaś mi sprzed oczu w tym szarym, ciężkim dniu?
Widziałam niedawno twą drobną postać
Przemykającą śmiało wśród rozwrzeszczanego tłumu gapiów.
Potem znowu dostrzegłam twoją rękę
Ocierającą chustą Twarz jakiegoś Skazańca,
Który z drewnianą belką na rozkrzyżowanych Ramionach,
Szedł ku wzgórzu śmierci popychany brutalnie przez żołdaków.
Powiedz, czy nie bałaś się wejść, taka prosta i bezbronna,
Pomiędzy ich brutalność, a Jego bezradność?
Po co narażałaś się na śmiechy i drwiny gawiedzi
Wiedząc, że Jemu niewiele już pomożesz,
A sobie możesz tylko zaszkodzić?
Czy był to nagły odruch twojego współczującego serca,
Czy może świadoma decyzja, że pójdziesz tam, mimo wszystko?
A ja, patrząc dziś na Dar, jaki wtedy otrzymałaś
- Odbicie Świętego Oblicza na twojej chuście –
Chciałabym razem z tobą iść i ocierać ludzkie zranione twarze…

Elżbieta Boduch

Dostrzeganie bliźnich i odkrywanie wartości. Materiały na wesoło i na bardzo poważnie, o nas, dla Was i o całym świecie. Nieoficjalna strona katolicka (także dla niekatolików i wątpiących).
	Strona Duszyczek i Duszków - Internetowa wspólnota pomocy i wsparcia duchowego. Rozmowy, wartości, intencje DUSZKI.PL *a tak dokładnie to Duszyczki i Duszki () - czyli "Duszkowo" :-)** Dzisiaj jest: 2024-11-21 10:44:45 Aktualizacja dnia: 2024-10-27 09:32:05
Gdy oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku - od 0 do 201 lat ;-)

Dostrzeganie bliźnich i odkrywanie wartości. Materiały na wesoło i na bardzo poważnie, o nas, dla Was i o całym świecie. Nieoficjalna strona katolicka (także dla niekatolików i wątpiących).
Powrót na stronę główną Info o stronie, kontakty, prawa autorskie itd. Legalność materiałów i oprogramowania na stronie Duszki.pl Wszelkie prawa zastrzeżone (o ile nie zaznaczono inaczej) co do materiałów umieszczonych na stronie, podstronach, skrótach - zarówno jeśli chodzi o teksty, rysunki, muzykę, filmy - są one wytworem i własnością zespołu redakcyjnego Duszki.pl. Pozostałe materiały umieszczamy za zgodą ich twórców. Warunki korzystania z materiałów na stronie Duszki.pl Informacje o ochronie, przetwarzaniu danych osobowych, zapytania i zgloszenia Ochrona danych osobowych na stronie Duszki.pl
Prywatne serwery Zbigniewa Kuleszy zjk.pl. Aktualny dostawca Internetu - Vectra.pl, Wszelkie prawa zastrzeżone. Zespół redakcyjny duszki.pl: redakcja@duszki.pl W sprawie treści i działania strony oraz w sprawie funkcjonowania i udostępniania treści na serwerach duszki.pl - kontakt z administratorem: duszek@duszki.pl lub zjk7@wp.pl