Autor: Pablo Hubner
Tłumaczenie: s. Karolina Olejarz, cmt
Korekta: Duszczka Irenka
Opracowanie: Duszek Zbyszek
Profesor Mario Hübner:
naukowiec, pedagog, dziennikarz i polityk (1925-2008)
Cz. II
8
października 2008 roku o godzinie 19.45 w Montevideo, stolicy Urugwaju w
Ameryce Południowej, w swym domu w wieku 82 lat umarł mój Ojciec. Po agonii
oddał On swą duszę Bogu Trójjedynemu, konając z płaczem i trzymając w rękach
cudowny obraz Matki Bożej Opatrzności z Niżankowic, swego rodzinnego miasta.
Nigdy nie wrócił do niego fizycznie, lecz często przenosił się tam duchowo. Kapłan z sanktuarium, w
którym jest obraz, na wniosek jego syna odprawił Mszę Świętą za zmarłego.
W
czasie przejścia do Nieba pomogła mu Najświętsza Maryja Panna, a towarzyszyli
mu: asystent medyczny, żona z którą przeżył w małżeństwie 51 lat oraz prawnik,
jego najlepszy przyjaciel, powiernik i bliski partner, który był jego jedynym
dzieckiem i miał wówczas 49 lat. Syn cudem przeżył w łonie matki. Gdy ona była
w piątym miesiącu ciąży, dokonano natychmiastowej interwencji medycznej, aby
pilnie usunąć niebezpieczny fibrocyt, który zagrażał jego życiu.
Chory
tata trzy dni przed śmiercią otrzymał namaszczenie chorych i wyspowiadał się u
swego przyjaciela, znajomego księdza, który później zebrał przy chorym i
zaprosił do modlitwy jego żonę mająca 89 lat, jego syna i synową oraz katolicką
pielęgniarkę.
Pod
koniec modlitwy Ojciec z radością pokazał kapłanowi obraz Matki Boskiej.
Przez
ponad dziesięć lat choroby, która zatrzymała mojego tatę w domu, przygotowywał
się On duchowo na spotkanie Jezusa Chrystusa, który wyszedł Mu na spotkanie, wzbudził
w Nim wiarę w Siebie i do którego się przyznał w Roku Świętym 1950 roku.
Decydującym narzędziem nawrócenia była książka o świętym Pawle, którą napisał
Józef Holzner. Ta lektura spowodowała w mym Ojcu ogromny wstrząs i chęć
nawrócenia do Jezusa Chrystusa, na podobieństwo świętego Pawła- Apostoła
Narodów. Jezus działał w Jego życiu i nie opuścił Go przez 58 lat życia, o czym
napisał on w 1954 roku w artykule dotyczącym grzechu przeciwko Duchowi
Świętemu. Zostało to opublikowane w Montevideo w czasopiśmie „Święty Dominik”
Ojców Dominikanów, jako świadectwo łaski, która Go „przewróciła” i wpłynęła na
Niego szokująco mocno.
Jego
podróż do Nieba napełniła pokojem wszystkich Jego bliskich, a co ciekawe, umarł
w Roku Świętego Pawła, za pośrednictwem którego otrzymał bardzo wiele łask ...
Wkrótce
jego syn poinformował młodszą siostrę zmarłego, swą ciocię mieszkającą za
granicą, o śmierci brata. W tym samym czasie syn, jego żona oraz mama, modlili
się przy ciele bliskiego, zmarłego dla ludzi, lecz żywego dla Boga. Później syn
zajął się załatwieniem wszystkich spraw, które są ważne i nieodzowne po śmierci
każdego człowieka.
Ku
swojemu zaskoczeniu, otrzymał od cioci bardzo wzruszająca odpowiedź: „To jest
noc Kola Nidrei, przeddzień i nieszpory Dnia Przebaczenia, Dnia związanego z pokutą
i pojednaniem dla każdego Żyda. Jest to najważniejsze święto judaizmu i tego
samego dnia świątecznego umarł twój dziadek ze strony mamy, który był człowiekiem sprawiedliwym i bardzo
religijnym. Jak dobrze wiesz, twój ojciec był jego najstarszym i ulubionym
wnukiem, a obaj okazywali sobie wielką i odwzajemnioną miłość, o której nikt
nie zapomniał aż do ich śmierci. Ta wiadomość i prawda jest znana całej
rodzinie.”
Oczywiście,
wieść o śmierci mego Ojca szybko dotarła do członków jego żydowskiej rodziny w
Diasporze i w Izraelu, i wszyscy bardzo wzruszeni modlili się za niego w swym
religijnym obrządku w synagogach, szanując jego wiarę w Jezusa Chrystusa.
Zmarły
dał świadectwo swojej wiary katolickiej swym bliskim wyznania mojżeszowego tak
jak święta Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein), którą Ojciec czcił bardzo mocno i szerzył jej kult rozpropagował
w Urugwaju. W roku 1954 w celu szerzenia wiedzy o jej życiu i pobożności
wydrukował tysiące kartek z jej wizerunkiem.
Po
kilku latach profesor teologii moralnej, jezuita, przyjaciel ojca i jego żony,
spowiednik oraz kierownik duchowy jego syna już od 22 lat, powtarzał mu wiele
razy:
„Podziwiam
w twoim ojcu trzy rzeczy: Pierwsza dotyczy jego konwersji z judaizmu na
katolicyzm, całkowitego zaufania Bogu i
postawienia Go ponad rodzinę, przyjaciół, pieniądze i inne rzeczy. Druga
obejmuje jego prawości w praktyce i obronie dziedziny religii katolickiej i
kwestii moralnych, jak również jego przekonań filozoficznych i politycznych,
zgodnych z Magisterium Kościoła. Również warta podziwu jest jego stała postawa
w wyznawaniu wiary i wewnętrzna moc duchowa do naśladowania Chrystusa, nawet
wobec ryzyka utraty wielu rzeczy i swego życia”.
Następnego
dnia po śmierci ciało ojca zostało otoczone przez bliskich, którzy trwali przy
nim w skupieniu i na modlitwie. Syn zadecydował, że zmarły zostanie pochowany z
wizerunkiem Matki Bożej którą trzymał w dłoni w chwili śmierci oraz z wierszami
religijnymi, które on napisał dla swojego ojca.
Bliski
przyjaciel Taty, znajomy ksiądz, który udzielił mu Sakramentów, w czasie
uroczystego pożegnania zmarłego w trakcie czuwania przy jego ciele, wśród
najbliższej rodziny i przyjaciół oraz na pogrzebie podkreślił niezwykły
charakter katolicyzmu Ojca oraz Jego kult maryjny.
Tata
urodził się w rodzinie żydowskiej w Niżankowicach w Galicji Wschodniej, należącej
do Imperium Austrowęgierskiego. Spędził
tam kilka lat swego dzieciństwa. Później to miasteczko na Ziemi Lwowskiej (w
województwie lwowskim) należało do Polski, do momentu przyłączenia tych ziem do
ZSRR w 1945 roku, po II wojnie światowej. Dziś miasto nazywa się Nyzhankovychi,
a centrum województwa czyli obecnie obłasti nosi nazwę Lviv. W latach
dzieciństwa Taty Niżankowice były tyglem ras, religii i języków, a On sam
należał do rodziny żydowskiej pochodzenia austriackiego, bardzo dumnej ze swego
rodowodu i ze swej historii, gdyż od wieków mieszkali w Galicji.
Tata
prawie nie znał języka polskiego, ale znał języki, którymi porozumiewano się w
jego domu rodzinnym: niemiecki i jidysz oraz starohebrajski – jako język
modlitwy. Nigdy nie miał okazji poznać nowoczesnego języka hebrajskiego.
W
Niżankowicach jego ukochany dziadek ze strony mamy pełnił funkcję radnego w
Urzędzie Gminnym w reprezentacji Żydów. Był związany z Eshiva Jajma z Lublina. Był
człowiekiem dobrym, przyjaźnie nastawionym do innych wyznań i kultur oraz
narodowości.
Mój
pradziadek wyemigrował do Palestyny, gdzie zmarł w 1936 roku, jak już wcześniej
wspomniano, w Dniu Przebaczenia tego roku. Pochowano Go na żydowskim cmentarzu
przeznaczonym dla ważnych Żydów, znajdującym się na Górze Oliwnej, w pobliżu
miejsca, gdzie Chrystus rozpoczął swą Drogę Krzyżową... Dziadek był, z
pewnością, członkiem Niewidocznego Kościoła.
Jego
wnuk należał do kasty kapłańskiej swego ojca. Było to Zadik Kohen, a wielu
członków z tej rodziny dodawało sobie inicjały Z. K. do swego imienia i
nazwiska.
W
1930 roku rodzina mego Taty wyemigrowała a do Urugwaju, kraju w Ameryce
Południowej, gdzie obowiązuje język hiszpański. Stał się on najczęściej używanym
i stosowanym językiem mego Taty, choć nigdy nie zapomniał żadnego z języków
poznanych i praktykowanych w dzieciństwie. Poznał On również i nauczył się
nowych języków, takich jak francuski, angielski i węgierski.
Tata
uczestniczył w spotkaniach Grupy Jeider , wziął udział w szkoleniach i uzyskał
bardzo dobrą formację biblijną, zintegrował się i dołączył do społeczeństwa
Urugwaju, tak jak jego rodzice w rodzinnej Galicji.
Uczęszczał
do Szkoły Podstawowej i Gimnazjum oraz Liceum Medycznego, następnie na
Uniwersytet, gdzie był jednym z pionierów Immunohematologii ludzkiej i
zwierzęcej w Urugwaju. Otrzymywał stypendia z Europy Zachodniej, już od
dzieciństwa miał rozległą wiedzę w różnych dziedzinach nauki. Był On również
redaktorem wielu czasopism o różnej tematyce, począwszy od naukowych, a
skończywszy na religijnych, a następnie dziennikarzem z dziedziny gospodarki i
polityki. Uczestniczył w życiu politycznym partii założonej w 1836 roku, która
nadal funkcjonuje. Tata pozostał wierny katolickiej doktrynie religijnej, ale
bez formalnych lub nieformalnych wystąpień. Potem stał się również kandydatem
na radnego dla stolicy, Montevideo, pracował czasami w dziedzinie handlu.
Mój
Ojciec zrobił wiele dobrych rzeczy i wykonał wiele działań zarówno dla rozwoju
techniki, jak i pod względem moralnym. Był On znany jako naukowiec Uniwersytetu
i Liceum, zachęcał młodych ludzi do realizacji powołania zawodowego w
dziedzinie nauki, udoskonalał swój wydział i na bieżąco starał się aktualizować
swe wiadomości oraz wiedzę. Jego studenci często zwracali się do Niego z
różnymi pytaniami i prosili o dobrą radę.
Kiedy
Tata miał 11 lat, w Montevideo odbyło się coś zupełnie nowego i obcego, o czym
napisał w swych wspomnieniach: „W sprawach dotyczących religii, pamiętam to
bardzo ważne wydarzenie: Kardynał Pacelli, przyszły Papież Pius XII, mało
zrozumiany przez niektórych Żydów, będąc Sekretarzem Stanu Stolicy Apostolskiej
odwiedził Urugwaj z okazji Kongresu Eucharystycznego w 1936 roku. Poruszony
ciekawością pojechałem na Plac Matriz, gdzie zostałem przez Niego
pobłogosławiony, tuż przy Katedrze w chwili, gdy On dojeżdżał w otwartym
samochodzie do Katedry. W każdym razie,
są to plany Boże... Dotknęło mnie to, a ja obawiałem się spojrzeć na krucyfiks”.
W
tym momencie mej relacji pragnę zaprezentować część listu z 1989 roku, napisanego ręcznie przez mego Ojca do
swej młodszej siostry po ostatecznym rodzinnym pojednaniu:
„...Każdy,
kto urodził się jako Żyd, nie ma możliwości poznania prawdy o innych religiach,
tym bardziej o katolicyzmie. Pragnę utworzyć most pomiędzy waszymi sercami a moim...
Staram się wyjaśnić krótko proces, który wydarzył się w mym życiu i dotyczy
nawrócenia na katolicyzm. Paradoksalnie pozwolił mi zobaczyć prawdę o Biblii
żydowskiej, z którą nie miałem do czynienia od 10 roku życia.
Gdy
rozpocząłem Liceum, utraciłem całkowicie wiarę wyznania mojżeszowego,
odnajdując w zamian, jak każdy dobry biolog, wyjaśnienia wszystkich pojęć z
zakresu materializmu biologicznego – od urodzenia aż do śmierci.
Uważałem,
że nie istnieje dusza, że nie ma w człowieku sfery duchowej. Tak było do czwartego
roku liceum, gdzie na lekcjach z
literatury były poruszane zagadnienia, dotyczące chrześcijańskiego Nowego
Testamentu.
Dokładniej
mówiąc, była to Ewangelia świętego Jana, mówiąca o życiu Jezusa Chrystusa.
Oczywiście, nie analizowaliśmy tej Księgi z religijnego punktu widzenia,
którego bym wówczas nie zaakceptował.
Ku
mojemu zaskoczeniu, nauczyciel pochwalił i wyróżnił moją pracę pisemną na ten
temat i zaprosił mnie do odczytania jej przed całą klasą. Tak przełamał się we
mnie pierwszy atawizm, ponieważ nie odczuwałem strachu wobec Chrystusa.
Ale,
wracając do moich idei materialistycznych, o których dużo czytałem,
przekraczając pewne granice. Taki sam entuzjazm, jak ja, miało jak dwóch
kolegów - studentów katolików, którzy stracili swą wiarę katolicką…
W
ostatnim roku szkoły średniej mój materialistyczny system wartości zaczął się łamać poprzez spotkanie z
filozofią duchowości, zwłaszcza z Henrykiem Bergsonem, francuskim filozofem
pochodzenia żydowskiego... A podczas czytania jego książki „Ewolucja Stwórcza”
dowiedziałem się o aspektach filozoficznych istnienia ducha oraz jego roli.
To
była dla mnie rewolucja, było mi bardzo trudno zrozumieć i skupić się na jego filozofii,
ale poszło mi to łatwo, ponieważ nie używał on skomplikowanego języka.
Bergson
na dobre zapadł w mojej pamięci.
W
tym samym czasie, gdy miałem 21 lat, interesowały mnie polityczne sprzeczności.
Na przykład, byłem „komunoide”, który nie chciał nic wiedzieć o Marksie, ale chciałem
mieć wiedzę o społecznej teorii sprawiedliwości.
Po
kilku latach me zainteresowania skupiły się na Baruchu Spinozie, ale
stwierdziłem, że jego panteizm nie ma dla mnie sensu.
Później,
gdy wszedłem do środowiska medycznego, nadal głosiłem, że jestem wyzwolonym
Żydem, gdyż czułem wówczas pogardę do „ głupoty w religii żydowskiej”.
Po
dwóch latach bardzo katolicki lekarz zaczął rozmawiać ze mną podczas nocnych
dyżurów w szpitalu. Poinformował mnie o tym, że myślał, iż byłem w błędzie, bo
Kościół Katolicki w istocie, nie jest niczym innym, niż ciągiem dalszym
judaizmu. Poprosił mnie o to, abym był religijnym Żydem, a ja się zaśmiałem.
Gdy mój przyjaciel zdał sobie sprawę z tego, że pomimo moich idei miałem wielką
wiedzę na temat Biblii, zwrócił się pokornie z prośbą o spotkania w celu
wytłumaczenia mu Starego Testamentu chrześcijańskiego, czyli żydowskiej Biblii.
To
napełniło mnie dumą, a poprzez wymianę wiedzy i poglądów przestałem wyśmiewać
religię żydowską i zacząłem poważnie rozumieć obie religie oraz po raz pierwszy
zacząłem dogłębnie studiować i badać katolicyzm. Miałem wówczas 24 lata.
Pożyczono
mi książkę świętego Tomasza z Akwinu, ale stwierdziłem, że teraz pragnę dowiedzieć
się dokładnie i jasno wszystkiego na temat pójścia za Chrystusem Jego pierwszych
Uczniów, którzy byli Żydami. To nie było wyjaśnione przez świętego Tomasza, ale
w biografii świętego Pawła, religijnego Żyda ze szkoły Rabina Gamaliela. Paweł miał
charakter bardziej porywczy i radykalny, niż ja... Na rozkaz Sanhedrynu, prześladował
on chrześcijan z bronią. Nie ukrywa tego w swych pismach, trwało to do jego
nawrócenia na chrześcijaństwo, po czym stał się jednym z głównych Apostołów i
Ewangelizatorów narodów... Jednocześnie
głosił przez całe swe życie, że był dumny z tego, iż jest z urodzenia Żydem.
W
tej książce znalazłem odpowiedź na wszystkie moje wątpliwości i odzyskałem w
mojej strwożonej duszy ogromny pokój, jakiego doświadczają lekkoatleci po
dotarciu do mety.
Poczułem
wreszcie, że w chrześcijaństwie odnalazłem moje żydowskie korzenie.
Potrzebowałem
jeszcze kilku miesięcy, aby stracić atawistyczny strach przed wejściem do
kościoła i opór przed spojrzeniem na krucyfiks.
W
miesiącach, poprzedzających moje przejście na katolicyzm (zostałem ochrzczony
dnia 24 czerwca 1950 roku) zostały jeszcze na moich barkach sprzeczne i
racjonalistyczne schematy. Z wielką jasnością odczuwałem mą Wiarę, jako coś, co
wychodziło poza wszelką racjonalną wiedzę. Nie był to mój wymysł, ani reakcja
sprzeciwiająca się naszym pobożnym żydowskim rodzicom. Nie chciałem odejść ze
swego domu, lecz nie miałem innego wyboru, musiałem to zrobić... Wziąłem tylko
ze sobą z biblioteki ojca książkę o Proroku Izajaszu i Jeremiaszu, którą on
odziedziczył, ponieważ wyraźnie głosili oni Chrystusa jako Mesjasza…”
Siostra
mego Taty, odbiorca listu była narzędziem pojednania i pokoju, przy
jednoczesnym poszanowaniu przekonań swego starszego brata oraz jego żony i
syna. Na wniosek ich jedynego Syna, nawróconego Żyda otrzymali oni w 1982 roku,
z okazji srebrnej rocznicy ślubu specjalne błogosławieństwo papieskie,
podpisane osobiście przez Papieża Jana Pawła II, z życzeniami wielu łask
niebieskich od Boga.
CDN.
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
