"Napisz tyle ile masz natchnienia :) Jako założyciel i prowadzący Duszki napisz, jak powstał pomysł Duszków, co one wnoszą w Twoje życie?"

Dlaczego jestem Duszkiem?
Jak się zaczęło? Internet to częściowo miejsce mojej pracy, muszę z niego korzystać od wielu lat, gdy tylko zaczął być w ogóle dostępny. Początkowo pomyślałem, żeby samemu utworzyć stronę, częściowo swoją, a częściowo przydatną w wykonywaniu mojej pracy - i tak się stało. Jednak szybko zauważyłem, że oczywiście można działać w ten sposób, ale nie do końca jest to tym, czego potrzebują ludzie w Internecie.

Przyglądałem się rozwojowi sytuacji. Zaskoczyło mnie, że wiele osób odwiedza Sieć, zostawia swój ślad, czasem angażując mnóstwo sił i emocji, a mimo to nie otrzymuje odpowiedzi. Było to widać w swoim czasie szczególnie na Źródełku - wiele wpisów, żadnych odpowiedzi. Trzeba było przejść do działania i zacząć do nich pisać... Nie można było zostawić tych osób bez żadnej odpowiedzi.

Najważniejsze było odpisywać tak, by zachowując prawa Internetu jednocześnie zachować prywatność, tajemnicę, dyskrecję korespondencji, szczególnie ze względu na osobę, z którą się nawiązało kontakt. Dlatego kontakt przybrał formę mailową, rzadziej komunikatorem.

Najpierw sam, z czasem poznałem Monię - też pisała na Źródełku i z nią wspólnie zaczęliśmy odpisywać dzieląc się systematycznie pracą. Był to już czas, gdy trzeba było odpisać na nawet ponad 10-15 wpisów tygodniowo.

Tak powstały Duszki :) Trzeba było jeszcze tylko dopracować zasady, zebrać osoby chętne do działalności, zorganizować pracę, wymyślić nazwę... Nazwa pochodzi od Aniołów Stróżów, ale też można ją kojarzyć z Duszkami Ogniska Domowego - małymi, niewidocznymi, a bardzo pomocnymi.

Do grupy dołączyła Sława, Ola... A potem - potem można było już powołać Duszki do życia :)
1 listopada 2005 roku (choć jak widać z przytoczonej historii, duszkowa praca trwała już znacznie, znacznie wcześniej).

Co Duszki wniosły w moje życie? Wiele pracy, spożytkowania mnóstwa wolnych chwil na wszystko to, co potrzebne jest do ich funkcjonowania. Poznanie grona niesłychanie wartościowych osób, zaprzyjaźnienie się z wieloma z nich. Uwrażliwienie się na potrzeby innych. Utworzenie humanistycznej wizji Internetu, jego humanitarnego oblicza. Poznanie Boga w różnorodności życia wielu osób.

Ale także Duszki to wiele radości, choćby z uśmiechu kogoś, kto przeczytał nasz list. I zadowolenie, że można zgromadzić ludzi, niewątpliwie wyrastających ponad przeciętność, dla których ważny jest Bóg, idee, wartości.

Zupełnie przypadkiem okazało się, że także utworzenie serwisu internetowego o możliwościach i rozmiarach większych od niejednego serwera firmowego.

Jakie będą Duszki ? Wiem, że się jeszcze bardzo zmienią i będą mogły coraz więcej. Dlatego, że one istnieją nie tylko dla samych siebie, ale także dla wszystkich innych ludzi !

Duszyczka Ania 

(kratka)

Mam na imię Ania i ogólnie rzecz biorąc interesuję się ludźmi, ich problemami czyli psychologią, ale także należe do scholi, harcerstwa i różnych innych dziwnym grup mniej formalnych. Jestem dość dziwną jak to niektórzy stwierdzają nastolatką. W zasadzie ta "dziwność" w duszkach się aż tak bardzo nie objawia bo tutaj wszyscy dajemy coś z siebie innym i działamy bezinteresownie i choć to takie rzadkie w dzisiejszych czasach w naszej wspólnocie są to jednak cechy dość popularne:) Myślę że to bardzo ważne by dzielić się swoją wiedzą ale przede wszystkim miłością z innymi. Bo dając- otrzymjemy. My też przez te kontakty sami się rozwijamy, pogłębiamy swoją wiedzę, ale i uczymy się życia. Przez to że pomagamy innym pomagamy też sobie wiemy że nie jesteśmy sami. Najlepszymi sprawdzinami są tutaj nasze chwile zwątpienia, kiedy to myśl że możemy komuś pomóc, jest bardzo ważna, jest jakby czymś co nas mobilizuje do działania, do tego by się podnieść i dalej służyć ludziom swoją radością.

Duszyczka Edytka

Mam na imię Marta. Mam  20 lat. Przez parę lat prowadziłam bardzo intensywne życie parafialne: scholki, wyjazdy, organizacja itp. Poza parafią odwiedzałam hospicjum i dom pomocy społecznej. Przez te częste wizyty u tych, którzy czekali tylko na to, aby ktoś posiedział, powiedział dobre słowo, wiele się nauczylam i odkryłam w nich to, czego nadal nie umiem opisać... Wyjazdy do hospicjum, choć rzadsze, to uczyły bardzo wiele. Jednego dnia widzisz kogoś, kto walczy z chorobą, a drugiego już tej osoby nie ma... Jednego dnia pomagasz uwierzyć, że Bóg jest nawet wtedy, kiedy jest się chorym na Aids czy ma się raka... Każdy dzień z tymi ludźmi uczył wiele... Częste wyjazdy poza dom, czy to na rekolekcje, czy dni skupienia, pomagały mi łączyć codzienność z  tym wszystkim, co On stworzył... Tak  zaczęło się moje wędrowanie  z Nim....

O mnie w skrócie...

Mam 20 lat. Jestem... po prostu żyję :) Cieszę się każdym dniem, jaki On daje mi, bym umiała pomóc każdemu, kogo postawi na mojej drodze. Każdego dnia uczę się Jego Miłości, która nie jest łatwa... a wydawałoby się, że Siostra zakonna jest blisko Boga.... to sztuka, której trzeba się uczyć... to jakby zaczynać życie na nowo, ale nie samemu...

W zakonie na codzień jestem sobą :) Pracuję, uczę się, modlę... Wiele obowiązków, wiele różnych, które nieraz są nam nieznane... ale idziemy w to nieznane  aby to poznać... bo zawsze stajemy w obliczu tego nieznanego ;/  ,,,ale  żeby poznać, trzeba spróbować :) ...ja próbuje  nadal.

Jestem surdopedagogiem, pracuję z dziećmi z wadą słuchu. Oprócz tego jestem też wolontariuszką w domu dziecka, gdzie bawię się z dziećmi, czasem rozmawiamy, czasem się wygłupiamy albo przygotowujemy jakieś przedstawienie z okazji ośrodkowych uroczystości. Lubię śpiewać, co uskuteczniam w zespole wokalnym i chórze czterogłosowym. Śpiew to moja pasja i nie wyobrażam sobie bez niego życia. Śpiewam też w mojej parafii, co daje mi wiele radości :).
W rodzinie Duszków nie jestem długo, minęło dopiero kilka miesięcy od mojego przyłączenia się do tej grupy. Staram się pomóc na ile potrafię, dodaję czasem obrazki na stronkę duszkową, opiekuję się duszkowym forum i w związku z tym zasypuję inne Duszki różnymi informacjami i nowościami w mailach ;).

Cieszę się, że znalazłam się w tej grupie, bo dzięki temu mam szansę pomóc komuś, kto potrzebuje dobrego słowa i modlitwy.

Mam na imię Renata (34 lata). Jestem osobą niepełnosprawną. Moją pasją jest muzyka. Zawsze w moim życiu był śpiew, dawniej gdy stan zdrowia to umożliwiał, miałam swój zespół "Betania", który istniał dziewięć lat. Obecnie komponuję muzykę na komputerze. Od października 2006 r. należę do Wspólnoty Duszków. Moje życie toczy się w domu, dlatego działalność w tej Wspólnocie jest dla mnie tym bardziej ważna, bo mogę się czuć komuś potrzebna. Każda pomoc bliźniemu daje mi siłę, zapominam wtedy o swoich troskach i jestem dla Kogoś. Wielką radością dla mnie jest to, że mogę kogoś obdarzyć dobrym słowem, chwilą rozmowy i darem modlitwy. Przez to jeszcze bardziej zbliżam się do Boga.

   A ja jestem po prostu i chcę dzielić się tym co mam, tym co jest we mnie dobre..

Do Jezusa to się zbliżam ostatnio czytając Pismo św., to przede wszystkim, poza tym uparcie pracuję nad moim duchowym przeżywaniem Boga. A internet, Duszki itd., to chyba też dobra inicjatywa, i potrzebna, bo jednak przeważają tu negatywne wartości i cieszę się, że jest grupa ludzi, którzy chcą iść pod prąd, poświecając swoją wiedzę, mądrość i czas.

Właśnie CZAS. Czas pokaże, czy przydam się ludziom, którzy tego potrzebują.

Mam 34 lata, jestem Rosjanką i mieszkam we Lwowie. Internet – to dziś wielka rzecz, dzięki niemu poznałam Duszka Zbyszka, następnie zajrzałam na stronę www.duszki.pl. Było to w końcu września 2007 r. Zafascynowała mnie ta idea niesienia pomocy bliźniemu, ponieważ taka działalność jest moją pasją życiową, a jako studenka filologii polskiej KUL byłam w Grupie Pomocy Potrzebującym przy Duszpasterstwie Akademickim.

Poznałam Boga dosyć późno, mając 16 lat, w Kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej na Jasnej Górze odkryłam, że ON JEST. Od tamtej chwili stale prowadzi mnie za rękę, jak Kochający Ojciec. Nieustannie obdarza mnie swą Miłością. Z czasem nadeszła taka chwila, że pojęłam, iż trzeba dawać świadectwo o Nim, co staram siię czynić każdego dnia. Widzieć Boga w drugim człowieku – to zadanie trudne, ale ważne i musimy mu sprostać. Bądzie nas sądził z Miłości...

Od kilku miesięcy jestem Duszyczką Modlitewną. Piszę do osób, które zostawiają swoje intencje na stronach żródełko, Bosko i Katolik, a także w Skrzynce Intencji Duszków. To ważne zadanie, ale i ogromna radość. Po wyslaniu przeze mnie wiadomości o tym, że modlitwa została podjęta, otrzymuję podziękowania... Publikujemy je na naszej stronie, są wzruszające i coraz bardziej utwierdzają mnie w przekonaniu, że nasza działalność jest ważna, pożyteczna, niezbędna, że jest współpracą  z Nim... Dzięki Duszkom nawiązałam nowe przyjaźnie i po raz kolejny się przekonałam, że nie ważne są tu granice, wize Schengen ani setki kilometrów. Otwarcie się na innych pozwala mi się nie zasklepiać na własnych problemach i chorobie (cierpię na epilepsję pourazową).

Na co dzień jestem redaktorem polskiego pisma na Ukrainie „Kurier Galicyjski”, gdzie występuję pod prawdziwym imieniem i nazwiskiem, jako Irena Masalska. Artykuły z tego pisma też są umieszczane na naszej stronie. Myślę, że trochę przybliżają Duszkom, a także odwiedzającym stronę, życie Polaków na Ukrainie, ich przeżycia religijne, wiarę, historię, kulturę.

Interesuję się literaturą piękną (ulubionym poetą jest ks. Jan Twardowski), muzyką klasyczną (ulubieni kompozytorzy to Chopin, Czajkowski i Beethoven), kulnarią. Lubię dobre filmy i programy o przyrodzie i życiu na świecie. Piszę wiersze. Tłumaczę na języki rosyjski i ukraiński (przełożyłam na ukraiński wiersze Janiny Brzostwowskiej). Lubię się uśmiechać:) śpiewam w chórze Archikatedry Lwowskiej. Lubię obcować z naturą.

Dobry Bóg prowadzi mnie każdego dnia, wierzę, że jest w każdym i z każdym z Was... Serdecznie pozdrawiam i ogarniam modlitwą...